Retoryczne stwierdzenie prezydenta Dudy, że dopiero po 27 latach RP odzyskuje honor wraz z pamięcią o swoich bohaterach, zasługuje na wnikliwą odpowiedź. Nie udziela nam jej dzisiejsza homilia metropolity gdańskiego. Niestety. Liczyłem na słowo „Przepraszam”, które należy się wszystkim tym Polakom, którzy byli świadkami, jak różne stany w III RP fraternizowały się ze spadkobiercami morderców „Inki” i „Zagończyka”, ale się nie doczekałem.
To straszne, że RP odzyskuje honor po dekadach. Oglądam relacje z uroczystości i słucham twardej mowy prezydenta RP, przywracającej zwykłą miarę uczynków i wyciskającej łzy z oczu.
Zapewne nie jestem jedynym, który uświadamia sobie, jak wielką wartość ma z tak wielkim trudem odzyskana niepodległość i jak jest ona krucha.
Jak bardzo też trzeba się starać, aby jej nie utracić na kolejne dekady. Ohyda matactw, ordynarnych kłamstw, manipulacji i zwyczajnych oszustw, jakich byliśmy świadkami w ostatnim ćwierćwieczu, uzmysławia nam czym jest państwo pozbawione gospodarza, którego obywatele z jakich powodów czują się zwolnieni z osobistej odpowiedzialności za nie.
Szanujmy własne życie. 27 lat życia w fałszu, pogardzie i obojętności wobec ofiar bolszewickiego totalizmu to szmat czasu. Kto odebrał nam miarę przywracaną dziś przez Andrzeja Dudę i dlaczego to uczynił? Warto, aby każdy odpowiedział sobie na te pytania.
Czekałem na uderzenie się w pierś. I nie doczekałem. Może ci, którzy manipulowali Polakami i bratali się z przestępcami, czasem w imię rzekomego społecznego spokoju, przyznają się do błędów i odmówią publicznie „Zdrowaś Mario” za każdy wypity wcześniej kielich, za każdy obrzydliwy toast?
A może – po prostu – usłyszymy od nich zwykłe słowo „Przepraszam”.
Komentarze